"Pacjentka z sali numer 7" – Baptiste Beaulieu

Choroba. Niekiedy zaczyna się zwykłym przeziębieniem i na tym samym kończy. W innych przypadkach to dopiero początek. Z czegoś tak ”małego” generuje się coś ”wielkiego” i bardziej poważnego. Wtedy człowiek trafia do miejsca, gdzie toczy się wyścig z czasem.

Szpital.  Miejsce, w którym świt budzi i daje nowe życie, a mrok nocy skutecznie je pochłania wywołując prostą linię biegnącą po aparaturze - śmierć…

Lekarze, którzy muszą mieć serce ze stali… Czy aby na pewno? Człowiek to człowiek. Każdy ma jakiekolwiek uczucia, nawet jeśli widzisz ich nieporuszone, kamienne wyrazy twarzy mówiące najgorszy werdykt…

"Pacjentka z sali numer 7" to książka o ludzkiej egzystencji. O życiu, które pomimo miłości drzemiącej w każdym z nas, przyjaźni dodającej nam otuchy, szczęściu, radości, śmiechu, jest jednocześnie pełne bólu, cierpienia, łez, strachu, bezradności i na końcu mety - spokoju, które wypełnia się śmiercią... 

  Życie to dar. Łatwo o tym zapomnieć. Czujesz ciepło na twarzy? Czujesz, jak promienie prześlizgują ci się przez palce? Czujesz, więc żyjesz. Nie zapominaj o tym.

”Pacjentka z sali numer 7” to historie wielu, przeróżnych przypadków medycznych, które dotknęły ludzi takich jak my.  Zbiór opowieści utrzymujących pacjentów przy życiu… szczególnie jedną, tytułową pacjentkę zwaną jako Kobieta Ognisty Ptak. To pięćdziesięcioletnia kobieta, która jest jak tykająca bomba, nie wie kiedy skończy się jej kres… Nie ma pewności czy to już dziś, jutro, pojutrze? Jedno jest pewne: każda minuta jest dla niej na wagę złota. Dwudziestosiedmioletni lekarz stara się utrzymać ją przy życiu, by mogła zobaczyć jeszcze swojego syna, który został chwilowo uziemiony poprzez niespodziewany wybuch wulkanu.

To tylko 7 dni i 1 noc – czy tyle wystarczy, by zdążyć przed tym co nieuniknione?

  Miłość wywołuje miłość. Wdzięczność wywołuje wdzięczność. Obojętność wywołuje obojętność. Zrozumiałem, że nigdy nie wiadomo, dlaczego ludzie są tacy, jacy są. (…) Wszyscy mamy miliony powodów, żeby gniewać się na tych, których kochamy. I pewnie równie wiele okazji, aby im wybaczyć.

Sięgając po tą pozycję oczekiwałam czegoś innego, niż to co dostałam. Spodziewałam się … no właśnie, czego ? 
Przede wszystkim zaczęło się w porządku, jednak po 29 stronie… Zamarłam z wrażenia.. Zatkało mnie..  

Natykam się na jeden z wielu przypadków opisanych w tej książce, tym razem Berty, która cierpi na zaparcia. Czytam:

”Lewatywa/masaż brzucha/ usuwanie stolca palcem”.

"Raz ona. Raz ja.

Usuwamy dwa i pół kilograma stolca.

Tyle, ile waży wcześniak."

I chwilę później…

"Człowiek się chełpi, stawia się na piedestale, ale jest tylko rurą, która napełnia się górą, a opróżnia dołem."

I znowu …

"Nie zapominaj, że jesteś tylko rurą." .... Z widzenia medycznego jestem rurą. Okej. Dobra.

Niby taka normalna, naturalna rzecz dotycząca każdego człowieka ale jednak szokująca i zniechęcająca, aby sięgać po więcej. Od tego momentu, czytanie przychodziło mi z trudem. Styl autora jakoś specjalnie także mnie nie zachwycił. Czytając, nie płakałam, nie śmiałam się, nie stresowałam się. Nic a nic. Zamiast tego od czasu do czasu rzuciłam gorzki uśmiech i delikatne wzruszenie. To książka,którą czytałam dosyć spokojnie. Ukazuje ona dokładnie, bardzo dokładnie każdy kawałek choroby a także ludzkiego i lekarskiego zachowania. Dla ludzi zbyt emocjonalnych - niewskazana. Można by powiedzieć, że w każdym przypadku obnażają przed nami swoje słabości, lęki. To nie jest tak, że nie zostałam wciągnięta a ludzkie problemy ukazane tutaj w sposób niecukierkowy ( a nie jak to w telewizji bywa, że lekarki chodzą na szpilkach i wszystko jest "cacy"),  mnie przerażają. Nie do końca przypadł mi sposób w jaki próbował przedstawić to Baptiste Beaulieu. Mógł uchwycić to lepiej.

- Ona nie żyje.- Słucham?

Na okładce widnieją słowa, że to książka, która śmieszy - nie, mnie nie śmieszy. Nie potrafiłam wczuć się w te "śmieszne słowa", które powinny wywołać u mnie śmiech. Porównania z punktu widzenia medycyny też do mnie nie przemawiają. Nie zachwycam się tą książką, jak większość czytelników. Nie skradła ona mojego serca na tyle, by zapamiętać ją na dłużej. Być może nie dojrzałam do niej i powinnam wrócić za jakiś czas. Lecz dobrze wiem, co dzieje się po przekroczeniu progu szpitala, bo ten teren jest mi świetnie znany, prawie jak drugi, letni dom.  Byłam tam nie raz i niejedno widziałam na oczy. Sama zaś wiele przeszłam. Wiem co to znaczy ból, cierpienie itd.  Szpital to głównie nieprzyjemne rzeczy, w końcu nawet przypadki są beznadziejnie nieprzyjemne. Nie spisuję też tej książki na straty, bo oprócz tego co wyżej, autor Baptiste Beaulieu próbował pokazać jako to wszystko wygląda od wewnątrz. Znalazłam tutaj kilka ciekawych przypadków, kilkanaście cudnych cytatów. Jako kilkakrotna pacjentka sądzę, że jest to przeciętna pozycja. 

Mam cichą nadzieję, że jednak kogoś ta książka rozśmieszyła, dała nadzieję i wiarę w lepsze jutro a także napełniła pełnią i walką o życie. 

Do tej książki należy podejść indywidualnie, gdyż takie pozycje jak te odbieramy bardzo osobiście, każdy na swój sposób. Ja zaś nie jestem pewna czy przełamię barierę aby sięgnąć po kolejny tom.. Decyzja należy do was czy chcecie sięgnąć po tę lekturę, moi drodzy Czytelnicy. 

Z życiem nigdy nie ma problemu.Toczy się.By czynić cuda z najdrobniejszych rzeczy.Toczy się. 

Za przeczytanie książki dziękuję Wydawnictwu Amber!  

MOJA OCENA:

= 5/ 4   / 10

METRYCZKA:

Tytuł: "Pacjentka z sali numer 7"

Autor: Baptiste Beaulieu

Ilość stron: 304

Cena: 34, 80 zł

Wydawnictwo: Amber

Gatunek: Proza Światowa